KWIETNIOWE WĘDROWANIE PO GÓRACH KAMIENNYCH
Mapka z zaznaczoną trasą wędrówki. Kliknij aby powiększyć
Góry Kamienne nie są łatwe do wędrowania. Są strome, miejscami urwiste. Przecinają je głębokie doliny. Różnice wysokości plus izolowane od siebie głębokimi przełęczami szczyty nie ułatwiają wędrowania, a przeciwnie, stawiają wysokie wymagania kondycyjne. Jednak mają une swój niezaprzeczalny urok oraz grono zwolenników takiego właśnie wysiłkowego pokonywania gór.
Góry Kamienne stanowią część niecki śródsudeckiej, w której warstwy skalne zapadają ku środkowi (na zachodzie ku wschodowi, w środkowej i wschodniej części ku południowi i południowemu wschodowi). Zbudowane są ze skał osadowych, głównie piaskowców, zlepieńców i łupków oraz wulkanicznych – porfirów, melafirów i ich tufów. Skały te powstały w karbonie i permie. Dzielą się na cztery mniejsze pasma: Góry Krucze, Czarny Las, Pasmo Lesistej i Dzikowca oraz Góry Suche, oddzielone przełomowymi dolinami rzek i potoków – Zadrnej, Grzędzkiego Potoku i Ścinawki. W ich skład wchodzi ponadto Wyżyna Unisławska. Góry Krucze mają rozciągłość północ – południe, natomiast pozostałe pasma północny zachód – południowy wschód. Przebieg pasm górskich naśladuje budowę niecki śródsudeckiej. Wzniesienia Gór Kamiennych mają strome stoki, wąskie grzbiety o silnie urozmaiconej linii grzbietowej. Często mają wygląd stożków. Najwyższym szczytem Gór Kamiennych jest Waligóra (936 m), a w jej pobliżu znajduje się jeszcze kilka innych szczytów przekraczających wysokość 900 metrów, np. leżące w tym samym grzbiecie Kostrzyna (906 m) i Suchawa (928 m). W polskiej części Gór Kruczych najwyższa jest Szeroka (842 m), a po stronie czeskiej, gdzie góry te noszą nazwę Vranich hor - Královecký Špíčak (881 m). Na południe od najwyższej części Gór Kamiennych ciągnie się graniczny grzbiet Gór Suchych, po czeskiej stronie określany jako Javoří hory. Granica państwowa biegnie m.in. przez Ruprechtícký Špičak (pol. Szpiczak), na którym stoi wieża widokowa.
Chciałoby się usłyszeć: "porzućcie wszelką nadzieję, którzy tu wchodzicie..."
Las i mgła tworzą razem niezwykły nastrój, nawet gdy pada deszcz
Przy schronisku dziś pusto ...
Schronisko PTTK „Andrzejówka” położone na Przełęczy Trzech Dolin pod szczytem Waligóry (936 m n.p.m.) w Górach Suchych, cz. Gór Kamiennych w Sudetach Środkowych.
Schronisko zostało otwarte 21 października 1933 przez towarzystwo turystyczne z Wałbrzycha WGV z inicjatywy jego prezesa, aptekarza Andreasa Bocka, od którego imienia nazwano je Andreasbaude. Projektantem był wałbrzyski architekt F. W. Kronke, a autorem wystroju wnętrz H. Brochenberger, roboty murarskie wykonała firma Becker&Bergman z Wałbrzycha, a konstrukcje drewniane wałbrzyska firma Patrick. Był to nowoczesny obiekt wyposażony we wszystkie instalacje. W momencie otwarcia w obiekcie było 220 miejsc gastronomicznych w 3 salach jadalnych oraz 25 miejsc noclegowych. Oficjalne otwarcie jako schroniska PTTK nastąpiło w 1953, obiektowi nadano imię Mirosława Krajewskiego, jednak ta nazwa nie przyjęła się wśród turystów. W 1955 zaadaptowano sąsiedni budynek jako część noclegową i zwiększono w ten sposób liczbę miejsc do 100. Obecnie ten budynek jest opuszczony i nieużywany.
W Górach Kamiennych pada dziś przez cały dzień
Bezlistne drzewa pod koniec kwietnia - wiosna tu jeszcze nie dotarła
Do niewielkich ruin zameczku Radosno wiedzie prosta droga biegnąca po gładkim grzbiecie
Ruiny kamiennego zamku Radosno, pochodzącego z drugiej połowy XIII w. położone są na wysokości 770 m n.p.m., na stromym wzniesieniu będącym zakończeniem wyraźnego grzbietu biegnącego wzdłuż północnego zbocza góry Suchawa (928 m n.p.m.) w Górach Kamiennych w północno-zachodniej części pasma Gór Suchych, na wschód od Sokołowska i na południe od Rybnicy Leśnej. Usytuowanie jest wybitnie obronne. Zameczek wzniósł w II połowie XIII w. książę świdnickojaworski Bolko I, jako jedno z ogniw systemu obrony (razem z Rogowcem i Nowym Dworem), który strzegł drogi do Zamku Książ. Zamek w Radośnie wznoszono prawdopodobnie w dwóch etapach. W pierwszej kolejności zbudowano z łamanego kamienia wolno stojącą cylindryczną wieżę (zewnętrzna średnica 7,2 metra) usytuowaną w obrębie drewnianych umocnień. Potem dopiero na ich miejscu postawiono kamienne mury, które utworzyły dziedziniec czworoboczny o powierzchni około 630 m2, a w jego obrębie usytuowano budynki mieszkalne, także z kamienia. Obronna wieża usytuowana była w miejscu narażonym na największe niebezpieczeństwo ataku, w najwyższej, południowo-wschodniej części wzgórza. W drugim etapie budowy w XIV wieku na miejscu wcześniejszych drewniano-ziemnych umocnień wzniesiono wokół wieży mury obronne i budynki mieszkalno-gospodarcze, które utworzyły dziedziniec o powierzchni blisko 300 m². Warownia składała się z położonego na wzgórzu zamku właściwego, zbudowanego na planie prostokąta o wymiarach 17 m na 30 m, z domem mieszkalnym w północnym narożu zamku i wolno stojącą cylindryczną wieżą. Stała ona w najwyższej, południowo-wschodniej części założenia. Obok zamku, w północno-zachodniej części warowni, znajdowała się czworokątna baszta o wymiarach ok. 6 m × 6 m), spięta murem obronnym, w której mieściła się brama wjazdowa. Do zamku od południowej strony przylegało niewielkie prostokątne przedzamcze o wymiarach 14 m na 18 m. Obronność zamku podnosiły wykute w skale fosy o szerokości od 3,5 m do 7 m, których głębokość dochodziła miejscami do 4 m.
W 1497 roku wrocławski starosta Georg von Stein z rozkazu czeskiego króla Władysława Jagiellończyka zdobył i zniszczył zamek. Od tego czasu zamek pozostaje w ruinie.
Dziś z dawnego zameczku pozostało już naprawdę niewiele, a szkoda, bo i te nikłe już ślady niszczeją bezpowrotnie
Leśna droga pomiędzy grzbietem zamkowym, a zboczami Suchawy
Wejście na szczyt Suchawy jest strome i długie. Ale mamy tę satysfakcję !
Jako kolejny szczyt w pasmie pada Kostrzyna (905 m n.p.m.). Przy szczycie jest niezły punkt widokowy - ale nie dziś ...
Pomiędzy Kostrzyną, a Włostową mijamy grupę skałek ryolitowych
A oto i Włostowa, góra kończąca ten piękny grzbiet w Górach Kamiennych
W trakcie zejścia spotkać można takie oto cuda - porosty na suchych już gałęziach modrzewia
Mgła nie odpuszcza nam. Cały dzień wędrujemy w mrocznych klimatach, ale ma to swój urok ...
Las - niby zwyczajny ale w tych okolicznościach przyrody - nadzwyczajny, tajemniczy, mroczny, pełen dziwnych odgłosów, szelestów i zjaw ...
Włostowa opada w kierunku Sokołowska długim wąskim grzbietem. Wędrówka nim to czysta przyjemność. Pod konie dochodzi się do romantycznych ruin Zameczku Friedenstein. Są to sztuczne ruiny wzniesione przez dr Teodora Romplera pulmonologa w zespole uzdrowiskowym. Zameczek powstał w celu urozmaicenia i uatrakcyjnienia pobytu kuracjuszom. Niestety nasi rodacy nie potrafili uszanować niczego co dostaliśmy po wojnie... Ruiny popadły w ruinę
Cerkiew pod wezwaniem św. Michała Archanioła
Zbudowana w latach 1900–1901 z błogosławieństwa metropolity petersburskiego Palladiusza, staraniem Bractwa św. Włodzimierza, dla kuracjuszy przyjeżdżających do miejscowego uzdrowiska (Sokołowsko). Konsekracji cerkwi dokonał 3 września 1901 kapelan rosyjskiej ambasady w Berlinie – protoprezbiter Aleksy von Maltzow. Cerkiew służyła wiernym do końca lat 30. Po II wojnie światowej została porzucona i zapomniana ulegała dewastacji, przez pewien czas była użytkowana jako kostnica[1]. Od 1980 do 16 sierpnia 1996 stanowiła własność prywatną – jako dom letniskowy (o istnieniu cerkwi w Sokołowsku władze zwierzchnie Kościoła Prawosławnego w Polsce dowiedziały się dopiero w 1989 ze wzmianki w lokalnej gazecie). Obecnie (od 1998 r.) cerkiew pełni funkcję świątyni parafialnej dla wiernych z Sokołowska i regionu pogranicza polsko-czeskiego. Jest też miejscem modlitwy dla uczestników obozów młodzieżowych i turystów z innych regionów Polski oraz z zagranicy odwiedzających Sokołowsko. Setną rocznicę poświęcenia cerkwi z udziałem J.E. Abpa Jeremiasza obchodzono 10 listopada 2001.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz