JEŻ : stycznia 2018

ZIMOWA WYCIECZKA DO ZAMKU BOLCZÓW I PO RUDAWACH

19 stycznia 2018 pogoda była niezła. Nie było wiatru, ani silnego mrozu. Jednak nie świeciło też słońce. Szkoda, bo zimowe zdjęcia w słońcu są bardzo ciekawe. Ale i tak wycieczka była bardzo udana. Zamek Bolczów prezentował się świetnie, a to za sprawą dobrej widoczności jego architektury, nie zasłoniętej bujną latem zielenią. Widać było dokładnie wiele szczegółów i detali - zazwyczaj zarośniętych krzakami lub zakrytych koronami drzew. A drzew w ruinach zamku rośnie sporo. Historia tego zameczku jest powszechnie znana, bo ruiny - podobnie jak całe Rudawy Janowickie - należą do popularnych tras wśród turystów, których spotkać można tu o każdej porze roku.

Mapka terenu z wykropkowaną trasą marszruty

Strome podejście z Janowic Wielkich w końcu kończy się. Nagrodą są wspaniałe ruiny zamku Bolczów

Przed laty do zamku wchodziło się przez barbakan zaopatrzony w (zdawałoby się) solidną, drewnianą bramę

Barbakan z bramą pochodzącą z XVI w. Pierwotny mur był około 1 m wyższy od stanu obecnego

Ongiś baszta bramna, obecnie tylko jej dolne partie.

Główny dziedziniec zamkowy, zamknięty od zachodu grubym murem skalnym, o który opiera się cała zachodnia strona zamku

Miejsce określane jako "basteja". Było to świetnie zagospodarowane wnętrze. Przestrzeń powstała pomiędzy głównym korpusem zamku, a skałkami wkomponowanymi w jego mury. Pomieszczenie było piętrowe, z pomysłowym - jak na owe czasy - kominkiem, wykorzystującym naturalne walory pomieszczenia

Grube mury i wąskie strzelnice dawały poczucie bezpieczeństwa - jednak w 1433 roku dali mu radę świdniccy mieszczanie, a ponad 200 lat później Szwedzi pustoszą zamek i palą...

Główny dziedziniec

Podwórzec gospodarczy

Stołp, a właściwie jego ruiny

Najbardziej malownicza część zamku to okolice "tajnej furtki"

Liczne wewnątrz zamku skałki i skałeczki, dziś tworzą malownicze otoczenie ruin, a ongiś świadczyły o mistrzowskim zagospodarowaniu naturalnych walorów terenu, zajętego przez zamek

Wewnętrzna brama wiodąca na dziedziniec zwany "pałacowym"

Ongiś studnia, a właściwie cysterna na wodę, a dziś publiczny śmietnik - niestety

Długie schody wiodące na "kapelanię"

Widok na pomieszczenia zamkowe

Przy okazji zwiedzania ruin zamku Bolczów, warto również przyjrzeć się bliżej, malowniczym grupom skałek granitowych, którymi usiany jest cały grzbiet górski, ciągnący się od zamku, przez Suchą Górę, w kierunku Wołka. Dawniej, ten odcinek nazywano czasami Skalnymi Bramami. Jednak nazwa ta jest zarezerwowana dla jednej tylko, z licznych tu grupek skał. Grzbietem prowadzi szlak czarny, a następnie niebieski - sprowadza w dół do Doliny Janówki lub w górę, na Wołek. Moja trasa wiodła w dół, Doliną Potoku Janówka do Janowic Wielkich. Cały ten teren - jak przystało na Lasy Państwowe - jest bezwzględnie wycinany. Ogołocono z drzew - w majestacie prawa oczywiście - ogromne przestrzenie górskich zboczy, grzbietów i dolin. Drzewa w parku Krajobrazowym Rudawy Janowickie, szpecą krajobraz tego parku, zagrażają życiu turystów, podobnie jak leśna dzika zwierzyna - która czyha za każdym drzewem na życie biednego turysty. Toteż odpowiednie czynniki Leśne i Łowieckie, wycinają na potęgę te straszne drzewska i wybijają co do nogi okrutnie groźną zwierzynę, aby turyści i spacerowicze mogli się tu czuć bezpiecznie. Puki co jednak, to wstęp do lasu w Parku Krajobrazowym Rudawy Janowickie, jest w wielu miejscach zabroniony - aby ludzie nie mogli zobaczyć na własne oczy, jak bezwzględnie tnie się teraz polskie lasy - wróć! - co ja piszę, miało być aby turyści nie narażeni byli na straszliwe niebezpieczeństwa, jakie wynikają z bezpośredniego kontaktu turysty z drzewem... Doszło już do tego, że myśliwi mogą polować na zwierzęta w Parkach Narodowych i rezerwatach przyrody!!! A wszystko dla naszego dobra!

Ta grupa skałek, to Strażnica. U ich podnóża znajduje się niewielka grota, a właściwie mała sztolnia pozostał po wydobyciu gniazda pegmatytu, na potrzeby przemysłu szkarskiego

Skałka Strażnica i grota po gnieździe pegmatytu

W grupie skałek Strażnica znajduje się kilka turni, jest też i skalna brama

Podziwiać można różne formy skalne i wietrzenia granitów

Ta miała chyba kłopoty z równowagą...

Jest też prawdziwy mur skalny

Niezwykle interesująca skałka w rejonie Głazisk. Jedna z najgrubszych żył aplitowych, jakie widziałem

Grupa skalna Głaziska

Sokole Góry widziane z Głazisk

Grupa Skalnych Bram

Droga Czytelniczko, drogi Czytelniku - czy znaleźliście tu coś interesującego Was? Może zaciekawiły Ciebie zdjęcia lub opisy?

Jeśli tak, to może zechcesz - proszę - zostawić swój ślad i naciśniesz plusik albo skrobniesz słów kilka w komentarzach - będzie mi bardzo miło ...

SIERPIEŃ 2017 W MAŁEJ FATRZE

Koniec sierpnia 2017 był upalny nawet w górach. Mimo to, na grzbietach pogoda była istną mozaiką. Trzeba więc było nosić odzież na ciepło, na zimno i przeciw wiatrom. Mała Fatra -moje góry kochane - tym razem stawiała wysokie wymagania wędrowcom. Zdjęcia, choćby robione najdroższym sprzętem, nie pokażą wiatru i dynamiki zmian jakie podążają wraz z wiatrem... Ale oceniam ten pobyt za bardzo udany. Udało nam się zrealizować nasze plany, a na dodatek w dość trudnych warunkach - jak na honorne góry przystało.

Naszą bazą - jak zawsze - była gościnna chałupa Pani Ursikovej we wsi Stefanova. Tym razem był to krótki pobyt, zaledwie czterodniowy. Na pierwszy ogień poszedł Wielki Rozsutec. Tak się podobał mojemu towarzystwu, że decyzja była jednogłośna. Poszliśmy ze Stefanovej na Sedlo Medziholie szlakiem zielonym, a dalej czerwonym na Wielkiego Rozsutca. Schodziliśmy czerwonym na Sedlo Medzirozsutce i dalej w dół niebieskim przez Horne Diery. Ten wspaniały wąwóz z wodospadami i progami skalnymi zrobił na tych, którzy byli tu po raz pierwszy - największe wrażenie...

Trasa wycieczki na Rozsutec

Z wioski Stefanova, w której mieszkamy, rozległy masyw Rozsutca wygląda jak oddzielne szczyty. A w rzeczywistości jest to rozległy masyw poprzecinany wąwozami i głębokimi dolinkami wypreparowanymi w wapiennych skałach

Najwyższa część Rozsutca

A tak prezentuje się szczyt z przełęczy Medzihole, rozdzielającej Wielki Rozsutec od równie wielkiego Stoha

Sedlo Medzihole z podejścia na Rozsutec

Widok na Boboty

Urwiska skalne w drodze na Rozsutec

Główny Grzbiet małej Fatry

Południowo-zachodnie zbocza

Goryczka orzęsiona - piękna i rzadka ozdoba gór

Wyżej i niżej - partie wierzchołkowe Rozsutca

Mały Rozsutec ze zboczy Dużego

Przełączka między wierzchołkami

Tak wygląda wierzchołek

Góra opada w dół licznymi ramionami pomiędzy którymi wciśnięte są strome dolinki

To też kawałek Wielkiego Rozsutca

Jego urwiska mają czasem charakter Doliny Kościeliskiej

To już koniec lata...

Nasz szlak zejściowy prowadzi przez Horne Diery - zespół urwistych progów i wodospadów

Poszczególne progi i wodospady pokonuje się schodząc po drabinach i podestach

Ten szlak jest malowniczy i zajmujący w obydwu kierunkach, chociaż łatwiej jest podchodzić nim do góry

Trasę przez Horne Diery polecam każdemu kto lubi takie "ostre przeprawy" - ale uwaga - podczas deszczu i po jest naprawdę bardzo ślisko!

Dzień drugi to równie daleka wycieczka - z Doliny Vratnej zielonym szlakiem - szalone podejście - na Sedlo za Kraviarskym i dalej niebieskim, a potem żółtym na Sedlo Bublen. Ciężka wyrypa, jeśli prócz plecaka, niesie się jeszcze bagaż lat na grzbiecie...

A potem już widokowo wspaniałą trasą grzbietową na Wielki Krywań 1.709 m. Widoki są po prostu pyszne. Jednak po kilku chwilach pogoda załamała się. Wiał zimy wiatr i nadeszły ciężkie, mokre chmury. Zrobiło się ciemno i wilgotno, no a przede wszystkim zimno. Zejście do Vratnej spod Krywania w taką pogodę, po stromym szlaku nie było miłą perspektywą, toteż zdecydowaliśmy się zjechać kolejką na dół. To była dobra decyzja. Przekonaliśmy się o tym dnia następnego...

Mapka trasy na Krywań

Moje ulubione widoki z grzbiety Małej Fatry

Podnoszą się chmury - będzie pogoda

Co za wspaniały widok na Dolinę Vratnej i skalisty przełom zamykający dolinę od strony Terchovej

Z drogi na Sedlo za Kraviarskim powoli odsłaniają się widoki. Wielki Rozsutec wciąż jeszcze buja w obłokach ale Mały już się wdzięczy do słońca

Szlak zielony z Doliny Vratnej to szalone podejście - ale daliśmy radę

Krawiarski a za nim Baraniarki - długie boczne ramię głównego grzbietu Małej Fatry. Wiedzie nim bardzo malowniczy szlak niebieski

Uwielbiam fotografować goryczki i ścigam tych, którzy je zrywają

Jak pięknie wygląda Kraviarski Grzbiet ciągnący się aż po Sokolie. W mgiełkach zupełnie inny niż na zdjęciu powyżej (nad goryczką)

Wreszcie Przełęcz (Sedlo Bluben). Można teraz odpocząć i nacieszyć oczy wspaniałymi widokami. Pogoda wciąż zmienna ale poprawia się widoczność. Tu widok z siodła na długi grzbiet prowadzący w kierunku Małego Krywania. Wędrówka po tym grzbiecie to sama frajda....

No i rozpoczynamy podejście grzbietem głównym na Wielki Krywań

Odsłonił się widok w kierunku na Rozsutce

A Mały Krywań znów się schował - taka górska zabawa w "kotka i myszkę"

Za to Wielki Krywań odsłania swoje oblicze

Podejście pod sam szczyt

I jeszcze jeden rozkoszny widok na Rozsutce

Grupka turystów odpoczywających na Pekelniku pod Krywaniem

Wspaniała panorama spod szczytu w kierunku na północ. Z lewej ramię Długiego Wierchu, a z prawej grzbiet Kraviarske - Baraniarky

Malownicza i długa dolina potoku Studeneć

Zbocza Wielkiego Krywania, z lewej dolina potoku Studenec

Główny Grzbiet Małej Fatry

Wielki Krywań ma ciekawą budowę geologiczną. Prócz wapieni i dolomitów spotyka się tu skały magmowe - granity. Charakterystyczne gołoborze (niżej w przybliżeniu) to własnie rozsypisko głazów granitowych

Ostatnie metry do szczytu

Wielki Krywań i mały (na razie) zdobywca

Rozległa panorama ze szczytu to najlepsza nagroda za wysiłek zdobywców. Widok na Wielką Fatrę

Wielki Krywań - widok na Główny Grzbiet Małej Fatry w kierunku Chleba, Stoha i Rozsutca

Południowy Gruń - nasz cel pojutrze

Dzień trzeci to dzień kondycyjny. Pogoda kiepska - szaro - buro - i ponuro. Dopiero po południu zaświeciło słońce na prawie że bezchmurnym niebie. Mamy już za sobą całe kilometry podejść i zejść - starczyłoby na moje kochane Karkonosze od końca do końca i jeszcze trochę. Toteż dziś odpuszczamy długim trasom i ruszamy w Dolne Diery - pięknie wypreparowany wąwóz w skałach wapiennych z wodospadami i skalnymi progami. Coś jak Horne Diery, tylko, że mniej stromo, spacerowo...
Taki właśnie spacer pozwala odpocząć nadwyrężonym mięśniom nóg, a w zamian dostarcza pięknych widoków w skalnym królestwie wody... Ruszamy:

Mapka z trasą wycieczki po dierach

Urwiska wapiennych ścian Wielkiego Rozsutca widziane ze Stefanovej

Skalne turnie na Bobotach - górą przebiega szlak zielony

Dolne Diery to właściwie dość stromy wąwóz wypreparowany w wapieniach. Jego dnem płynie sporych rozmiarów Hluboki Potok

Wzdłuż potoku prowadzi szlak zabezpieczony podestami, barierami i mostkami

Po opadach deszczu tworzą się tu prawdziwe wodospady - my jednak trafiliśmy na niski stan wód

Cały wąwóz porasta roślinność wapieniolubna

Diery i te górne i dolne to ulubione miejsce bytowania salamandry plamistej. Te urocze płazy są zupełnie bezbronne

W wąskich gardzielach i przesmykach skalnych panuje półmrok a powietrze jest przesycone wilgocią

Dzień czwarty, ostatni. Zawsze mi szkoda, że czas w miejscach szczególnie pięknych płynie tak szybko. Jakby mu zależało, żeby codzienne troski dopadły nas jeszcze szybciej...

Dziś długa i przepiękna widokowo trasa. Decydujemy się skorzystać z kolejki linowej z Vratnej pod Krywań. Dzięki temu będziemy mogli spokojnie przejść cały zaplanowany i długi odcinek grzbietu Małej Fatry do stacji kolejki, przez Snilovske Sedlo na Chleb (1647) i dalej przez długi grzbiet Steny na Poludnowy Gruń. Następnie długie zejście na Chrbat Stohu i podejście na szczyt Stoha (1608), a potem już tylko na dół - na przełęcz Medzihole i w dół do Stefanovej - na kolację. Kawał drogi. Nawet gdy byłem tu 20 lat temu (czytaj 20 lat młodszy), ta trasa dawała popalić nogom... Ale udało nam się. Pogoda była idealna, a nawet trochę zbyt upalna. Widoki nagradzały wszelki trud. Było pięknie.

Już widok z kolejki zapowiada dobrą pogodę

Ruszamy na Chleb, nie "za chlebem"

Widok na Steny i Południowy Gruń. W połowie zdjęcia - na zielonym polu widoczne dwa zagłębienia. W tym miejscu, na krótko zatrzymał się lodowiec i swoją masą uformował te wgniecenia - minizaczątki kotła polodowcowego

Widok na zbocza Wielkiego Krywania z podejścia na Chleb. Na pierwszym planie rumosz skalny zwany gołoborzem. To też pozostałość po lodowcu. W ten sposób skruszały i zwietrzały skały granitowe. Najwyższe partie Małej Fatry budują właśnie granity i granodioryty. Ale i one w wielu miejscach okryte są skałami osadowymi - głównie wapieniami i dolomitami. Natomiast Cały masyw Rozsutców (Wielki i Mały) oraz Boboty i Sokolie są niemal w całości zbudowane z białych skał wapiennych.